ანი ჩიხლაძე

       შეშლილი გრძნობების განგაში , აჭრილი გონების პარპაში , შექმნილი ვნებების თამაში , დასრულდა , დღეს , ნუღარ დამაცდი . ზრდასრული ბავშვების ვაება , შეცდომით მოკლული ღვთაება , შენია ყოველი ზმანება , სატანა მახეში გაება . სიტყვათა თამაში , ვნებათა პარპაში , ღვთაება , განგაში , დღეს მინდა თამაში . წარსული ზმანება , დღეს მოაქვს ვაება , წარსულში ჩაება , დღე ვეღარ გაება . სიტყვათა თამაში , დღეს მინდა კვლავ ტაში , მე მინდა განგაში და შენთან თამაში .

შენი მონატრება უკვე მენატრება თვალი მეხუჭება, თვალწინ მეჩვენება, შენი სიყვარულით მუდამ მეღიმება შენთვის მოპარული სუნთქვა მეპარება. შენი გაფიქრებით გული მეპარება, სულში ჩამძრომია შემით ნეტარება, შენთვის მიცხოვრია რაც კი მიცხოვრია, შენში მიპოვია ჩემი მოჩვენება. შენზე ოცნებაში რული მომრევია, ჩემში მიბრძოლია, შენთვის მიტირია, შენი მონარება ისევ მენატრება, რისტვის მეჩვენება პატარა მოჩვენება.

როცა ჩემთან ხარ  სითბო მავსებს, რული მერევა, და ძილმორეულს უმალ გზად შენი კოცნა მეწევა, თვალს არც კი ვახელ,მხოლოდ ყნოსვით შევიგრძნობ სიტკბოს, ხელს ჩაგჭიდებ და გულის ცემით გადმოგცემ სითბოს. მშვიდ სახეს ვიღებ, არ ვთამაშობ, მართლა მამშვიდებ, შენს გვერდით ვსუნთქავ, თვალს დავხუჭავ და ღმერთს ვადიდებ, შენგან წამოსულს ვნების მორევს ვებრძვი დრო და დრო, და რეალობა გამეშლება უცებ ზეგარდმო. თვალებს გავახელ შეშლილივით და ისევ შენ ხარ, მე დამესიზმრა უშენობა და ეს არ მინდა. არსად წახვიდე, დარჩი ჩემთან, ჩემთვის იცოცხლე, მე შენ მიყვარხარ, გაფრენამდე, ჩემო სიცოცხლე.

დამფრთხალი, ფეხმოტეხილი  სკვინჩა, ფრთების უმწეო ფრთხიალითა და დაკიდებული ფეხის შესაბრალისი გათრევით სამშვიდობოს გრძელი გზის გავლას წრიპინით ცდილობს. თვალებში ჩამდგარი ხსნა რომელსაც გზის სიფართოვე უნერგავს მანძილის დამოკლებასთან ერთად ფერმკრთალდება და ხსნას უსუსურობა ანაცვლებს მის პატარა თვალებში. ფეხდაფეხ მივდევ მაგრამ არ ვჩქარობ,  ვიცი მისი დასახიჩრებული სხეული ვერ შეძლებს ჩემს ხელებს დაუსხლტეს. გსზის ვიწრო ბოლოში როცა გონია სამშვიდობოს გავიდა დაგებული ხაფანგის კედელს აწყდება და ოთხივე მხრიდან ხის გისოსები მომენტალურად ქმნის მის ირგვლივ ოთკუთხედ ციხეს. -საბრალო, ამბობს ჩემი ძმა. -კარგად კი მიირთმევ ყოველდღე ჩემს მიერ მომზადებულ ხორცს. წარბის აწევით ვეუბნები და გალიის კარებს ვხსნი. -ხო მაგრამ ცოდოა, თავისთვის დაფრინავდა შენ კი სიცოცხლეს ართმევ და მისი მეშვეობით სტომაქს ივსებ.  ამბობს თვალცრემლიანი. -სტომაქს?ეს სიტყვა სად წაიკითხე, ვეუბნები სიცილით და ჯერ კიდევ ცოცხალ სკვინჩას კისერს ვუგრეხ. -არ მახსოვს, ამბობს და ზურგს მაქცევს. -იცი რა, თუ ასე ძალიან გადარდებს სკვი...

    შობის ღამე იყო... ალბათ დაახლოებით 15წლის წინ, როცა ელექტროენერგია ჯერ კიდევ გრაფიკით მიეწოდებოდა საქართველოში არსებულ ყველა ქალაქსა თუ სოფელს, მე, ჩემი ძმა და გამზრდელი ბებია გაჭვარტლული ლამპის შუქზე საშობაო მზადებაში ვიყავით გართულები. დიდი სახლის პატარა, გაურემონტებელ სამზარეულოში მხოლოდ ჩვენ სამნი  ვიყავით შეყუჟულები. თოვდა, უკუნითი სიბნელე არემარეს საბნად გადაფარებოდა. ალაგ ალაგ საშობაო სიმღერის ხმა ისმოდა, ბავშვები კარდაკარ დაძრწოდნენ და ხუთი თეთრის სანაცვლოდ იოგების სრულ დაზიანებმდე გაჰკიოდნენ.  დრო იყო თავადაც მეხალისებოდა ამის კეთება, კარდაკარ მართლაც რომ დავეხეტებოდით მე და ჩემს გვერდით მცხოვრები ჩემზე ორი წლით უფროსი ბიჭი და მანამ ვმღეროდით სანამ ხმას ბოლომდე არ დავკარგავდით.  შემდეგ კი მასთან ან ჩემთან მივიდოდით და მშობლების დახმარებით მონაპოვარს შუაზე ვიყოფდით. მახსოვს ერთ წელს მოლაპარაკე თოჯინა რომელსაც თვეები ვთხოვდი ჩემს მშობლებს, სწორედ შობის ღამეს სიმღერით გამომუშავებული თანხით შევიძინე. სავარაუდოდ როგორც სხვა შემთხვევებშიც ახლაც ორი დღე თ...

სამსახურის უკანა ეზოს კართან, ქვაზე ჩამომჯდარი ყავას ვსვამ და ჩემს წინ ტრადიციისამებრ დილიდან ალკოჰოლით გაბრუებული უბნის, უსამსახურო მამაკაცების დაუსრულებელი ყბედობა მესმის. ლურჯ და სტაფილოსფერ ფერებში გადაწყვეტილი მოპედი რომელიც რამოდენიმე დღეა ვიღაცას მავთულით სარეველა მოდებუდ კედელზე მიუმაგრებია ძალიან იქცევს ჩემს ყუადღებას, ვერასოდეს დავიჭირე მასთან მოფუსფუსე პატრონი რომ იმის შესახებ დავუსვა კითხვა თუ სად შეიძინა ეს ფერთა სრული გამა...    ბევრი საქმე მაქვს მაგრამ გულს რატომღაც ვერაფერს ვუდებ, არაფერი მაწუხებს, უბრალოდ ამინდია ისეთია ყველაფერი მეზარება. ივნისის მიუხედვად ცივი ამინდებია და ალბათ ამიტომაც ვარ ეს დღეები მოდუნებული. არ მიყვარს სიცივე.  ამ კვირის ბოლოს ჩემი დაბადებისდღეა..  როგორ მეზარება.. დღეს აღმოვაჩინე რომ თითქმის ყოველთვის როცა ვწერ ბებიას ვიხსენებ.  არასოდეს დავკვირვებივარ რომ მთელი ჩემი მეხსიერება თითქმის ყველაფერში სწორედ რომ მასთან ასოცირდება, თუმცა რეალურად ეს არ უნდა მაკვირვებდეს, ის ერთადერთი ადამიანი იყო რომელიც გამუდმებით ჩემს გვე...

     თბილისის გარეუბნის რომელიღაც ქუჩას, რომლის სახელიც არ მახსოვს ჩუმად მივუყვებოდი. მზიანი ამინდი იყო, ყურსასმენი მეკეთა და lana del rey-ს რომელიღაც კომპოზიციას ვუსმენდი. თავდახრილი მივდიოდი, არც არაფერზე ვფიქრობდი, არც ის ვიცოდი სად მივდიოდი, უბრალოდ გზას მივუყვებოდი. ერთადერთი რაც მაწუხებდა ზურგჩანთის სიმძიმე იყო, მართალია მხოლოდ წიგნი და საფულე მედო მაგრამ მაინც უჩვეულოდ მძიმე მეჩვენებოდა. ქუჩა გადატვირთული არ იყო, შეიძლება ითქვას ხალხი საერთოდ არ მოძრაობდა, მხოლოდ გზის პირას გაჩერებული მანქანები და ერთიმეორის მიყოლებით ჩამწკრივებული აფთიაქები ხვდებოდა ჩემს მხედველობას, იდეაში კაფეს ვეძებდი,  ყავის დალევა მინდოდა. ცხელოდა,  სათვალის მიუხედავად მზე მაინც მჭრიდა თვალებს, უკვე ვატყობდი სული მეხუთებოდა. ერთ-ერთი კორპუსის სადარბაზოსთან გაზეთების ჯიხური შევნიშნე, გაზეთების გამყიდველი მოხუცი მამაკაცი აღმოჩნდა რომელსაც სიძველისგან გახუნებული პიჯაკი ისე კოხტად მოერგო მოჩვარულ სხეულზე მომენტალური პატივისცემა დაიმსახურა ჩემში. ახლომდებარე კაფის მისამართი მიმასწავლა რ...

დამღლელი სამუშაო საათების შემდეგ გზის განახლების მიზნით გადათხრილ პეკინის ქუჩას აფთიაქში ალერგიის წამლის ყიდვის მიზნით მივუყვები. სარემონტო პროცესის გამო ჰაერში მტვრის განუსაზღვრელი სიმაღლე თავისუფლად დანარნარებს და ადგილობრივი მოსახლეობის სრულ უჰაერობაში ყოფნას იწვევს. მტვერს ზედ ავტომობილების იაფფასიანი საწვავის გამონაბოლქვი ერთვის და 5წუთში ჩემი გონების 95 პროცენტის სრულ დაქვეითებას ვგრძნობ რომ არაფერი ვთქვა სასუნთქი გზების საშუალებაზე რომელიც მტვრისგან ისე მეწვის მექანიკურად პირით სუნთქაზე გადავდივარ, თუმცა ეს უარეს შედეგს მაძლევს,  გაზაფხულისთვის მახასიათებელი ჭადრის ბუსუსი მოულოდნელად მაგრამ მიზანმიმართულად  აღმოჩნდა ჩემს პირის ღრუში და ფილტვების სრულ დახეთქვამდე ჩემი ხველებით დახრჩობა გადაწყვიტა. უფლის თუ საქართველოში ჰობად ქცეული მარკეტის ქსელების წყალობით პირველივე სუპერმარკეტში შევარდი,  დაცვას რომელიც ბეჭებში ფრიადოსანი ბავშვივით გამართული კარში იდგა ხველებით ჩავუქროლე, დახლიდან ერთი ბოთლი წყალი ავიღე და სულმოუთქმელად ჩავცალე. -უკაცრავად გოგონა. ხელის აწევით ...

   იცოდით რომ მეტროში ერთ ხაზზე 16 გაჩერების სადგური ყოფილა? მე არა რადგან აზრადაც არ მომსვლია ოდესმე დავკვირვებოდი.    ჩემი სურვილი იმასთან დაკავშირებით რომ საკუთარი ავტომობილით ვიმოძრაო ყოველგვარ საღ აზრს მოკლებული,სულელური გადაწყვეყილებაა, მიზეზი კი მუდამ ისტერიულად გადაჭედილი თბილისის ქუჩებია, თუ საზოგადოებრივი ტრანსპორტოთ მგზავრობისას საცობში ვხვდები დრო მარტივად გამყავს რომელიმე აუცილებლად აწ გარდაცვლილ ავტორთან ერთან, საკუთარი ავტომობილის ყოლის შემთხვევაში კი სრულებით შესაძლებელია საერთოდ შუა ზოლში დავტოვო ავტომობილი და გზა ფეხით განვაგრძო.    არასოდეს შემზიზღებია ის ადამიანები რომლებიც რომელიმე მიწისქვეშა გადასვლელში, (ვითომ სიცივეს მოფარებულნი) საჩქაროდ შეექცეოდნენ კორპუსის ქვეშ გახსნილ საცხობში გამომცხვარ  ლარიან ლობიანს ან ხაჭაპურს.  პირიქით მათი შემყურე თვალზე ცრემლი მადგებოდა ეს ხომ ადამიანური რეფლექსია. მახსენდება რომ ხშირად გამჩენია სურვილი გამოვლაპარაკებოდი ადამიანს რომელიც ქუჩის კუთხეში ატუზული უხერხულად ეწეოდა სიგარეტს, თავდახ...

სახლი სადაც გავიზარდე იმდენად ვეებერთელა იყო ადამიანთა იმ რაოდენობისთვის რომლებიც ამ სახლში ვცხოვრობდით, რომ ძალიან მარტივად შესაძლებელი იყო დღე ისე გასულიყო საკუთარი ძმა ვერც მენახა.  მაღალი ჭერით, განუსაზღვრელი რაოდენობის ოთახებითა და გარს შემორტყმული ვეებერთალა ხეებით ოდნავ საშიშსაც კი ხდიდა მას, მაგრამ ამასთან ერთად საინტერესოს. სახლს გარშემო დიდი აივანი ერტყა რომელიც თავის დროზე სანამ მიწათმოქმედი ბაბუაჩემი ჯერ კიდევ ამძიმებდა თავისი არსებობით დედამიწას, დაფარული იყო ულამაზესი ტალავერით. ყურძნით დახუნძლული აივანი იყო ის ადგილი რომელსაც გაღვიძებისთანავე ვხედავდი და საოცარ სიმშვიდეს და ჰარმონიულობას მძენდა. უშველებელი ეზო, ლამაზად მოვლილი მდელოთი, ხილის ნაირსახეობებითა და პირუტყვის სრული აღრევით. ეს ის ყველაფერი იყო რაშიც ბაბუაჩემს ბადალი არ ყავდა.      სახლის უკან მაღალ ფეხებზე სასიმინდე იდგა, სადაც ბაბუჩემს მოთავსებული ქონდა ათასგვარი ხარახურა. ტომრებში მოთავსებული სიმინდი ზამთრის მარაგისთვის, დიდ ბოცებში ჩასხმული სისხლისფერი ღვინო რომელსაც თავად ხდიდა, ჭერში ...

     დღეს დილით, როდესაც სამსახურისაკენ ფეხით მიმავალი მუსიკას ვუსმენდი,  მიუხედავად გადასარევი ამინდისა და კარგი გამოძინებისა სხეულის სრულ მოდუნებასა და უხასიათობას ვგრძნობდი. გზას მივუყვებოდი და მოულოდნელად გამახსენდა "ნანა"         ამჟამინდელ ჩემს სამსახურში ახალი დაწყებული მქონდა მუშაობა და გარეთ ჭუჭყიან ვიტრინაზე განცხადება მქონდა გამოკრული (გვესაჭიროება დამლაგებელი). თანამშრომელმა დამიძახა გკითხულობენო, გავედი, 50წელს გადაცილებული მამაკაცი მელოდა, მაღალი, გამხდარი, მზისგან გაუხეშებული და გარუჯული კანით, მისი სტაფილოსფერი მაგრამ ჭუჭყისაგან გაშავებული ფორმით მაშინვე მიხვდებოდით რომ მეეზოვე იყო, თავისი  23 წლის შვილისთვის სამსახურს ეძებდა და განცხადების აღმოჩენის შემდეგ თხოვნით მომმართა.  ვუთხარი მოვიდეს გავესუბრები-მეთქი, ან რა გასაუბრება უნდა დამლაგებელს მაგრამ ეს ყველა არსებული ფორმალობის დაცვა ხომ მატრაკვეცა ქართველებს ჰობად გვაქვს ქცეული. თვალებანთებული დატოვა შენობა მე კი გავიფიქრე - ნუთუ 23 წლის გოგოს დამლაგებლობაზე მეტი ამბ...

            ჩემი ოთახი საერთო საცხოვრებლის პირველ სართულზე მდებარეობდა, უფრო სწორად ნახევრად სარდაფს ეკუთვნოდა, ნესტიანი კედლებითა და აქა იქ შერჩენილი ძველი შპალერით, სრულ ოთკუთხედს წარმოადგენდა. ოთახის ერთ კუთხეში სიძველისგან ფერგადასული კარადა იდგა მრავალი უჯრით. რომელიც იყო როგორც ჭურჭლის, ასევე საჭმლის და ტანსაცმლის სათავსო.  მეორე კუთხეში საწოლი იდგა, ასევე ძველი თუმცა ჩემ სიფრიფანა სხეულს მშვენივრად უძლებდა, მესამე კუთხეში იდგა პატარა ოთახისთვის ზედმეტად დიდი მაგიდა, გაფუჭებული ზოგან ამოტეხილი ზოგან კი გაშავებული ზედაპირით. მეოთხე კუთხე კი პატარა გაზის ბალონით სამზარეულოს წარმოადგენდა. საწოლზე გიტარა იდო, რომელსაც ძირითადათ მაშინ ვუკრავდი როცა მარტო ვიყავი, ანუ თითქმის ყოველ საღამოს. ოთახში ნესტის მძაფრი სუნი იდგა, უკვე ავღნიშნე რომ ეს ოთახი სარდაფს წარმოადგენდა ამიტომაც ვერ აღწევდა მზე იმ  ერთადერთ  ფანჯარაში რომელიც ოთახს გააჩნდა, ფანჯარას რომელსაც გაღებისას ახალშობილივით სათუთად უნდა მოქცეოდი, წინააღმდეგ შემთხვევაში ხელში მხოლოდ დამ...

თვალებს იმ მექანიკური სისწრაფით ვახელ როგორიც "სამსახურში დამაგვიანდას" რეფლექს შეუძლია გამოიწვიოს, საათს ვუყურებ, დიდი ხნის გასული უნდა ვიყო სახლიდან. -ჯანდაბა. ვამბობ და საწოლიდან კურდღლის სისწრაფით ვხტები, თვალებში სრული სიბნელე ისადგურებს, ვერაფერს ვხედავ,  შესაბამისად მუხლებიც მეკვეთება, ხელის ცეცებით ძლივს ვახერხებ კედელთან მისვლას და იქვე ვჯდები. სხეულის ტემპერატურა ნორმაზე ორჯერ მეტ სიმხურვალეს გამოყოფს და კიდურები სასიამოვნო შეგრძნებით ბუჟდება. ათ წამამდე მჭირდება სანამ ორგანიზმი ნორმალურ მდგომარეობას დაუბრუნდება. მერე ვდგები, საუცბადოთ ვიცვამ, თავს ვიწესრიგებ და ისე გავრბივარ გარეთ კარების დაკეტვა მავიწყდება.  სადარბაზოდან გამოსული  წამით ვჩერდები.  -ეს ცხენი აქ საიდან გაჩნდა.. გავიფიქრე და თვალები მოვისრისე.  არ გაქრა ისევ იქ იდგა. გვერდი ავუარე, გაჩერებისკენ გავიქეცი, ტაქსი გავაჩერე და წავედი.   მშობლები არასოდეს მინახავს. უფრო სწორად იმდენად პატარა ვიყავი მათი ავიაკატასტროფაში დაყუპვის მომენტში არც მახსოვს როგორ გამოიყურებოდნენ.  მე და ჩ...

   უჩვეულოდ აფორიაქებული ღამის შემდეგ თვალს ვახელ, საათის გაგების მიზნით ტელეფონს  დავცქერი და ჩემი ძმის რამოდენიმე გამოტოვებული ზარი ჩემს გამოუფხიზლებელ მზერას სადღაც ჰორიზონს იქეთ ყინავს, სარკისებრი თვალები წამებში ორთქლშეპარულ შუშად იქცევა, ყელში ბურთი მეჩხირება და სუნთქვა მიჭირს, საწოლზე ვჯდები და სუნთქვის ვარჯიშებს ვიწყებ, უჰაერობისგან მთქნარება მეწყება.  ვერშეკავებული გაუაზრებელი ცრემლები თავად ცდილობენ გაუვალი გზის გაკაფვას და სამშვიდობოს გასვლასაც ჩემგან დამოუკიდებლად ახერხებენ. უკვე ვხვდები ჩემს თავს კარგი ამბავი არ ტრიალებს, სხვა შემთხვევაში ასე ადრიანად არ ააწიოკებდა ჩემი ძმა ტელეფონს.  ვდგები, აივანზე გავდივარ, გაზაფხულის ნესტიან ჰაერს ღრმად ვუშვებ ფილტვებში. ნომერს ვკრებ და ვრეკავ. მათე ნავარჯიშები მაგრამ მაინც გაბზარული ხმით მპასუხობს. -რა ჭირს. ვეკითხები ჯერ კიდევ ემოციებს კონტროლგაწეული. -გაჟონვა დაემართა, ოპერაციას უკეთებენ. არ ინერვიულო კარგად იქნება. მპასუხობს მათე და ცდილობს დამარწმუნოს იმაში რისიც თავად არ სწამს. -სად ხარ, მოვალ. -არ გ...

     ჩვეულებისამებრ დღესაც მაღვიძარას უცნაური მელოდია მიფრთხობს მშვიდ ძილს, მექანიკურად ვრთავ, რომ ჩემს გვერდით მძინარე მეგობარი არ გავაღვიძო, იმაში დასარწმუნებლად რომ არ გაღვიძებია მაინც ვაპარებ მისკენ თვალს, ვიღიმი და როგორც გუშინ დღესაც მშურს მისი, რადგან ვიცი მისი მაღვიძარა კიდევ  ორ საათს არ დარეკავს. ღრმად ჩავისუნთქე და ჯერ კიდევ გამოუფხიზლებებლი თეთრ ჭერს მივაჩერდი, მერე ფანჯრისკენ გამექცა მზერა, ისევ წვიმს. მიყვარს წვიმა.      წამოვჯექი, კიდურები მოდუნებული მაქვს, ჩემს სხეულს აშკარად არ სურს დამემორჩლოს თუმცა როგორც გუშინ, დღესაც ვიმორჩილებ და ვაიძულებ გამომყვეს, შევდივარ სააბაზანოში, ხელებით ვეყრდნობი ნიჟარას და სარკეში  ჩემი სახის თვალიერებას ვიწყებ. ოძდაათს არ გადავცილებივარ მაგრამ ამის მიუხედავად თვალების ირგვლივ უკვე შევნიშნე ნაოჭები, თუმცა ამას არ გავუღიზიანებივარ, მხოლოდ გამეღიმა როცა პიველად შევამჩნიე და ჩემს თავს ხმამაღლა ვკითხე.. - უკვე?      ფანჯარა გამოვაღე, ღრმა ნაფაზი დავარტყი და კვამლი გარეთ გავუშვი, ჩემგან...

   საღამო იყო, რუსთაველის ქუჩას მეგობართან შეხვედრის მიზნით მივუყვებოდი. ტრადიციისამებრ მასთან ტვინის განიავება მქონდა დაგეგმილი.  ტროტუარზე ხალხი ბუზებივით ირეოდა დათბა და შესაბამისად ხალხი ქუჩებში გამოვიდა. მიყვარს რუსთაველის ქუჩა, ათასგვარი გამოფენებითა და აჭრელებული საზოგადოებით.    შორიდანვე შევნიშნე ასე დაახლოებით 12 წლის ბიჭი ტროტუარზე ეგდო და ადგომას ვერ ახერხებდა, მის ირგვლივ კი ყველა ის ნივთი მიმოფანტულიყო რომლითაც როგორც შემდეგ მივხვდი პურის ფულს შოულობდა. ხალხი გვერდს უვლიდა აზრად არავის მოსვლია პატარა ბიჭს რომელსაც სხეული სრულყოფილად არც ემორჩილებოდა წამოდგომაში დახმარებოდა. იქვე ორი მუცელგადმობრუნებული მამაკაცი იჯდა რომლებიც მირთმეული ზღვა საკვების მონელებით იყვნენ დაკავებული და ზედაც არ უყურებდნენ მათ ფეხებთან გართხმულ ბავშვს. როცა ახლოს მივედი დახმარება შევთავაზე,  წამოდგომაში მივეშველე,  ნივთები ავაკრეფინე, ყველაფერს თავისი ადგილი მივუჩინე,  ყუთი რომელსაც დასაჯდომად იყენებდა ახლოს მოვიტანე და ზედ დავსვი.  მერე თვალი მოვავლე ...