ანი ჩიხლაძე

   ღამეული ფიქრებიდან ჯერ კიდევ გამოურკვეველს, ჩემი დის საზიზღარი კატა ფეხებქვეშ თავისი გაფუებული კუდის ხახუნით მთელი დღის განწყობას სახე მონგრული იერსახით მაწყებინებს. არ მიყვარს ცხოველები, განსაკუთრებით კი კატები. -მოაშორე აქედან ეს კატა, რამდენჯერ გთხოვო. გავძახი საპირფარეშოში შესულ ანას. -ნერვოზი გაქვს. ისმის შიგნიდან აუღელვებელი ტონი. ცარიელი ყავის კოლოფს სინანულით დავცქერი და მახსენდება რომ უკვე მეხუთე დღეა ყავის ყიდვა მავიწყდება.  აივანზე გავდივარ და გამოსაფხიზლებლად სხეულის გრეხვას ვიწყებ. ავტომობილებით გადაჭედილ ეზოს დაშლილი ნაწილების ნაგავსაყრელის იერი უფრო აქვს ვიდრე კორპუსის ეზოსი.  კარზე ზარია.  უხალისოდ მივდივარ და გზად საფულეს ვიღებ,  კარს ვაღებ, მეზობელს ვუღიმი და ქირის  ფულს  ვაწვდი. -დამინახეთ?  ამბობს და თან ფულს ითვლის. -არა, მაგრამ დღეს 10 რიცხვია. ვამბობ ღიმილით შემდეგ კი ვამატებ.  სხვა ვერავინ იქნებოდა ამ დილა ადრიან თუ არა თქვენ. სათვალეს ისწორებს და გვერდით კარებში  უჩინარდება. პირსახოცშემოხვეული ჩე...

ფოტოზე გამოსახულ შუახნის ქალს ვუყურებ,  ცისფერი მანათობელა თვალები, პირდაპირ მიცქერენ, იღიმიან და ამავდროულად ტირიან, წითლად შეფერილ გუგებში კიდევ უფრო მეტად ჩანს ცისფერი ფერის სიკაშკაშე. სქელი ტუჩითა და პატარა ცხვირით ქალურ სილამაზეს ასხივებს. ქერა თმა დაუდევრად შეუკრავს და მისი ჩამოშლილი ბოლოები მხრებზე ლამაზად ეფინება, თხელ სხეულს თეთრი გამჭვირვალე კაბა უმშვენებს.  კადრში სხვა ადამიანებიც ჩანს, უფრო სწორად მათი კმაყოფილი მზერა, ფირზე ასახული ქალის ცქერით გამოწვეული ვნებათაღელვა.    კედელზე დაკიდებული საათიდან გუგულმა შუაღამის 12 საათის დადგომა მამცნო,  წვიმა გამალებით ესხმის თავს ფანჯრის მინებს,  ქარი კი ადვილად აღწევს სიძველისგან სიმყარე დაკარგულ კარებში. ბუხარში ცეცხლი მინავლებულია მაგრამ ოთახში მაინც თბილა.  სანთლის შუქზე ვმეცადინეობ.  დასკვნითი გამოცდებისთვის ვემზადები,  თვალებს რული ედება მაგრამ თავს ძილის საშუალებას არ ვაძლევ.  გვერდითა ოთახიდან ჩემი პატარა ძმის ხმა მესმის. -დედა მეშინია. -აქ ვარ. მოდი დავიმალოთ,  ეუბნ...

როდესაც ყოველდღიურობის ილუზია ნარევი ვარდისფერი სათვალე მოვიხსენი და ჩემი ქვეცნობიერის იდუმალებას გარეთ გამოსვლის საშუალება მივეცი,  სწორედ მაშინ ვიგრძენი უმექმედობით გამოწვეული სასიამოვნო ნირვანა. ხმაურიან  ყოველდღიურობას გამოთიშული, სულის სიცარიელე იდუმალი შეგრძნებით მივსებდა მთელ სხეულს. ვიწექი საწოლზე და ჰადესის სამეფოში მოფარფატე სრულ ნეტარებაში ჩაძირული, ღიმილით ბაგე გაპობილი ირგვლივ გამეფებული სიჩიმის აღქმით ვტკბებოდი. შეგრძნება მანამ გასტანდა სანამ გარშემო მყოფები ჩემში ხელების ფათურს დაიწყებდნენ, ამიტომაც ამ სიამოვნების გასაგრძელებლად წამის გაჩერება მესაჭიროებოდა.  ნეგატიური დღე...  ჩემი ქვეცნობიერი მოითხოვდა რომ ამ წამს ასეთი ვყოფილიყავი და ცნობიერი  შეძლებისდაგვარად ემორჩილებოდა. ეს იყო წამი, ნეტარი წამი, უმიზეზოდ წარმოქმნილი დუმილის მთელი დღე. სასიამოვნოდ გაჯერებული, დასვენებული ტვინის აქტიური უჯრედების პასიურ მდგომარეობაში ყოფნა. არასოდეს ვყოფილვარ ასე კარგად. არ ხარ ათას ნიღაბს ამოფარებული მაიმუნი, ადამიანი ხარ...     ხვალ რა იქნება? რ...